Absolwenci studiów na kierunku bioetyka będą przygotowani do pełnienia w szczególności następujących ról i funkcji zawodowych:
Nauczyciel bioetyki, nauczyciel etyki medycznej, nauczyciel etyki badań naukowych. Nauczanie w zakresie bioetyki, etyki medycznej i etyki badań naukowych znajduje się w programach wszystkich uczelni prowadzących kształcenie na kierunkach studiów z zakresu nauk medycznych, nauk o zdrowiu i nauk o kulturze fizycznej.
Nauczyciel etyki. Przedmiot taki prowadzony jest w wielu szkołach podstawowych i licealnych. Praca w charakterze nauczyciela etyki w szkole wymaga jednak ukończenia dodatkowej specjalizacji. Zajęcia z etyki (lub etyki zawodowej) są często obecne także w programach studiów z zakresu nauk przyrodniczych, społecznych i humanistycznych.
Dziennikarz zajmujący się problematyką naukową i bioetyczną, w szczególności etycznymi i społecznymi konsekwencjami rozwoju wiedzy naukowej i techniki. Na polskim rynku wydawniczym jest wiele czasopism o charakterze popularnonaukowym, a wiodące tygodniki opinii mają stałe działy poświęcone dyskusji na tematy nauki i jej etyczno-społecznych implikacji.
Członek komisji bioetycznej, której podstawowym zadaniem jest prowadzanie prospektywnej oceny projektów badań naukowych z udziałem ludzi, w szczególności projektów eksperymentów medycznych oraz badań klinicznych, pod względem naukowej i etycznej dopuszczalności ich realizacji. Obecnie w Polsce istnieje ponad 50 komisji bioetycznych oraz jedna Odwoławcza Komisja Bioetyczna.
Członek komisji etycznej ds. doświadczeń na zwierzętach. W Polsce istnieje szesnaście lokalnych komisji do spraw doświadczeń na zwierzętach oraz Krajowa Komisja Etyczna do spraw Doświadczeń na Zwierzętach.
Kliniczny konsultant etyczny lub członek szpitalnej komisji etycznej, której zadaniem jest wspieranie przedstawicieli zawodów medycznych oraz pacjentów i ich rodzin w podejmowaniu trudnych decyzji związanych z opieką medyczną. Kliniczna działalność konsultacyjna realizowana jest zazwyczaj przez szpitalne komisje etyczne. Działalność tych ciał ma charakter konsultacyjny, ale także edukacyjny i regulacyjny. Obejmuje:
- udzielanie „porad” czy też wydawanie opinii/rekomendacji etycznych w indywidualnych sytuacjach, zwłaszcza w wypadku niezgodności postaw różnych uczestniczących w nich stron;
- prowadzenie lub organizowanie szkoleń w zakresie etyki klinicznej, które mają umożliwić pracownikom danej instytucji, a w pierwszej kolejności członkom samej komisji, podniesienie kwalifikacji etycznych;
- udział w formułowaniu ogólnych wytycznych, zalecających określony sposób rozwiazywania pewnych typowych problemów etycznych, przed którymi często stają pracownicy danej instytucji medycznej;
W Polsce nie ma jeszcze systemowych podstaw do powoływania szpitalnych komisji etycznych w placówkach opieki zdrowotnej, niewątpliwie jednak, ciała te w przyszłości staną się także częścią naszego systemu ochrony zdrowia, tak jak ma to miejsce w większości państw europejskich.
Członek instytucjonalnej komisji etycznej lub ekspert ds. etyki (np. w jednostkach badawczo-rozwojowych, szkołach wyższych, organach samorządu zawodów medycznych, firmach farmaceutycznych), których zadaniem jest tworzenie wewnętrznych kodeksów etyki, promowanie dobrych praktyk instytucjonalnych oraz rozwiązywanie konfliktów i dylematów dotyczących etycznych aspektów funkcjonowania danej instytucji i jej pracowników lub klientów.
Pracownik administracyjny komisji etycznej lub bioetycznej w podmiotach zapewniających obsługę administracyjno-organizacyjną komisjom bioetycznym, komisjom etycznym, komisjom etycznym ds. doświadczeń na zwierzętach.
Pracownik instytucji zajmującej się problematyką ochrony zdrowia oraz ochroną praw pacjentów w instytucjach publicznych (rządowych i samorządowych) i organizacjach pozarządowych zajmujących się problematyką ochrony zdrowia oraz ochroną praw pacjentów. Mogą pracować w jednostkach zajmujących się ewaluacją i projektowaniem krajowych i lokalnych programów zdrowotnych, oceną technologii medycznych, nadzorem nad podmiotami realizującymi badania kliniczne, czy w jednostkach stojących na straży ochrony praw pacjentów (np. biurach rzeczników praw pacjentów).